"ตอนเด็กๆ รองเท้าส้นสูงเป็นแค่ความฝันของฉัน ทุกครั้งที่สวมรองเท้าส้นสูงของแม่ที่ไม่พอดี ฉันมักจะรู้สึกอยากโตขึ้นเร็วๆ แต่ด้วยวิธีนี้ ฉันจะได้สวมรองเท้าส้นสูงได้มากขึ้นและดีขึ้น ด้วยการแต่งหน้าและชุดสวยๆ ของฉัน นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นการเติบโต"
บางคนบอกว่ามันเป็นประวัติศาสตร์ที่น่าเศร้าของรองเท้าส้นสูง และบางคนก็บอกว่างานแต่งงานทุกงานเป็นเวทีสำหรับรองเท้าส้นสูง ฉันชอบคำอุปมาอุปไมยแบบหลังมากกว่า"
หญิงสาวที่จินตนาการว่าจะสามารถสวมรองเท้าส้นสูงสีแดงเพียงข้างเดียวในพิธีบรรลุนิติภาวะ ด้วยหัวใจที่ปรารถนา กลับหันกลับมามอง หันกลับมามอง หันกลับมามอง ตอนอายุ 16 เธอเรียนรู้วิธีการสวมรองเท้าส้นสูง ตอนอายุ 18 เธอได้พบกับผู้ชายที่ใช่ ตอนอายุ 20 เธออยากเข้าร่วมการแข่งขันครั้งสุดท้ายในงานแต่งงานของเขา แต่เธอบอกกับตัวเองว่าหญิงสาวที่สวมรองเท้าส้นสูงจะต้องเรียนรู้ที่จะยิ้มและให้พรผู้อื่น
เธออยู่ชั้นสอง แต่ส้นสูงของเธอยังอยู่ที่ชั้นหนึ่ง เธอถอดส้นสูงออกและเพลิดเพลินกับช่วงเวลาแห่งอิสรภาพนี้ เช้าวันรุ่งขึ้น เธอจะใส่ส้นสูงใหม่และเริ่มเรื่องราวใหม่ มันไม่ใช่เพื่อเขา แต่เพื่อตัวเธอเอง
เธอชอบรองเท้ามาโดยตลอด โดยเฉพาะรองเท้าส้นสูง เสื้อผ้าสามารถใส่ได้หลากหลาย และผู้คนจะพูดว่าเธอสง่างาม นอกจากนี้ เสื้อผ้าสามารถผูกเชือกได้ และผู้คนจะพูดว่าเธอเซ็กซี่ แต่รองเท้าควรพอดี ไม่เพียงแค่พอดีตัวเท่านั้น แต่ยังต้องน่าพอใจด้วย นี่คือความสง่างามแบบเงียบๆ และเป็นการหลงตัวเองอย่างลึกซึ้งของผู้หญิงเช่นกัน เหมือนกับรองเท้าแก้วที่เตรียมไว้สำหรับซินเดอเรลล่า ผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวและไร้สาระไม่สามารถสวมมันได้ แม้ว่าจะถูกตัดนิ้วเท้าออกก็ตาม ความละเอียดอ่อนเช่นนี้มีไว้เพื่อความบริสุทธิ์และความสงบสุขของจิตวิญญาณเท่านั้น
เธอเชื่อว่าในยุคนี้ผู้หญิงสามารถหลงตัวเองได้มากขึ้น เช่นเดียวกับที่เธอถอดส้นสูงในสมัยนั้นและสวมส้นสูงใหม่ เธอหวังว่าผู้หญิงจำนวนนับไม่ถ้วนจะได้รับพลังจากการสวมรองเท้าส้นสูงที่ใส่สบายและเป็นอิสระ
